مدرسه علمیه ریحانه النبی (سلام الله علیها) تهران

تشکیل حکومت و نظام سیاسی از مهم ترین اقدامات یک کشور پس از انقلاب سیاسی است. عموما انقلاب ساختارهای قبلی را فرو می ریزد و به دنبال بنیان نهادن یک ساختار جدید است.
 
انقلاب اسلامی در 22 بهمن 1357 که همراه با رهبری مدبرانه امام (ره) و حضور پرشور مردم در صحنه مبارزه با رژیم ستم شاهی پهلوی بود ، کلیه ساختارهای سیاسی طاغوتی را بر هم ریخت و دولت 37 روزه بختیار را که به دنبال حفظ ساختارهای سیاسی غربی بود ساقط کرد.
 
پس از ورود امام (ره) و تشکیل دولت موقت، تشکیل یک حکومت و نظام سیاسی با قانون اساسی مشخص الزامی به نظر می رسید و امام خمینی (ره) که رهبری این انقلاب را بر عهده داشت مراقب بود که در ساختار جدید حکومت ردپایی از غرب و آمریکا برجا نماند.
 
انتخابات برای تشکیل یک ساختار حکومتی جدید با قانون اساسی در دستور کار قرار گرفت و 12 فروردین 1358 حضور پرشور مردم در انتخابات از یک سو و رای به نظام جمهوری اسلامی یک پیروزی بزرگ برای ملت ایران بود تا به جهانیان ثابت شود که این انقلاب به ثمر رسیده است.
 

رای به جمهوری اسلامی توسط اکثریت قریب به اتفاق مردم یک واقعه تاریخی برای نظام اسلامی ایران پس از 22بهمن 1357 بود. اگر در 22 بهمن، نظام ستم شاهی پهلوی سقوط کرد، در 12 فروردین 1358، نظام جدید پا به عرصه ظهور گذاشت که بر اساس آموزه های انقلاب اسلامی و تاکید بر فرهنگ اسلامی مردم شکل گرفت و مردم نیز با حضور پای صندوق های رای، پاسخ محکم آری به نظام جمهوری اسلامی دادند و بر اسلامی بودن آن تاکید کردند، بنابراین 22 بهمن 1357 و 12 فروردین 1358 را دو بال و بازوی انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی ایران به شمار آورد.
 
آغازی بر یک پایان
 
حماسه 12 فروردین 1358، که اولین انتخابات در کشور تلقی می شد تاکید صریح و قاطعی بر اسلامی بودن نظام سیاسی کشور بود. از همان ابتدای پیروزی انقلاب، برخی از لیبرال ها وابسته به غرب که خود را به بدنه انقلاب نزدیک کرده بودند، به دنبال حذف اسلامی بودن جمهوری و حاشیه راندن اسلام از صحنه سیاست بودند و این پایان راه آنان بود.
 
به پایان یک راه در علوم سیاسی «انسداد» می گویند. انسداد یعنی توسل به زور و خشونت. اگر به تاریخ انقلاب در ابتدای آن نگاهی انداخته شود، پس از 12 فروردین 1358 بود که گروههای مخالف جمهوری اسلامی به راههای خشونت و زور متوسل شدند و سناریوهای کودتا، براندازی و در آخر جنگ تحمیلی را رقم زدند تا قطار انقلاب در جمهوری اسلامی متوقف گردد.  
 
اما حضور پرشور مردم در صحنه انقلاب و نظام و همدلی آنان با معمار کبیر انقلاب، این نظام را از هم نگسست و برعکس آن را تقویت کرد و اکنون پس از سپری شدن سه دهه از تاریخ انقلاب و 12 فروردین 1358 این نظام با حضور مردم در کنار ولایت و رهبری بیش از پیش تقویت شده و حتی الگویی برای دیگر ملت های مسلمان منطقه قرار گرفته است.
 
12 فروردین 1358 آغازی بر پایان نظام های دیکتاتوری وابسته و غربی بود که با گفتمان انقلاب اسلامی، جمهوری اسلامی را برای مردم ایران به ارمغان آورد. ارمغانی که آغازی با یک نظام اسلامی، با آموزه های جمهوری بود و توانست یک الگوی جدیدی در منطقه باشد؛ الگویی که برای ملت های مسلمان منطقه و جنبش های رهایی بخش جذاب و مقبول افتاد و انتفاضه، حماس و حزب الله و اخوان المسلمین مصر را فعال نمود و به دنبال آن جنبش های اسلامی در خاورمیانه رقم خورد.